De Thaise eilanden, Bangkok en Kanchanaburi

Het vorige verslag is alweer een tijdje geleden, dus tijd voor een nieuwe voordat we Myanmar in gaan en mogelijk geen (goed) internet meer hebben.
Met ons gaat gelukkig nog steeds alles goed! We reizen niet zoals de gemiddelde backpacker, want we boeken vaak wat luxere accomodaties en doen alles lekker rustig aan! Misschien niet heel goed voor ons reisbudget, maar onze ouders vinden het vast niet erg als we eerder thuis komen omdat het geld al op is;) We voelen er niet veel voor om voor een paar euro te slapen op een zaal of in een vierkant stikhok zonder ramen, dus zoeken we lekker een leuk en betaalbaar hutje in een omgeving van wat groen. Heerlijk! Een broodrooster maakte in Langkawi al deel uit van onze inventaris (niet geroosterd is het enige brood dat ze verkopen echt niet te eten) en deze is inmiddels uitgebreid met een heel schattig koffiezetapparaatje! We hoeven dus niet te klagen!
Na Langkawi (Maleisië) zijn we doorgegaan naar Koh Lipe. We hoorden dat dit een erg leuk eilandje was. Met de ferry naar Satun (Thailand), daar door de douane, daarna met de taxi naar Pakbara en daarna weer met een andere ferry naar het eiland. Een hele reis. We werden gedropt op een platform, en vanaf daar moesten we weer een ticket kopen om met de longtailboot naar het eiland zelf te gaan. Lijkt heel idyllisch, maar ze verdienen er natuurlijk bakken met geld aan! Maar goed.. Aangekomen op het eiland en bij ons 'hutje in het bos' voelt het sfeertje meteen geweldig! Omdat het rustig was kregen we gratis een upgrade naar een groter hutje (met warm water) en we hebben meteen 3 nachten bijgeboekt! Koh Lipe is een ontzettend mooi en klein eiland. Er rijden geen auto's en er is maar 1 verharde weg (walking street) om te lopen. Niet zoals wij een weg kennen, maar aquablauw met allerlei zeedieren erop geschilderd. Het hele eiland heeft mooie stranden en rotsen om te snorkelen. Hoe geweldig het eiland ook is, het heeft ook een nadeel. Het eiland is echt flink in opkomst bij toeristen. Op vele plekken is het echt een bouwput. Er worden vele hotelletjes en horecagelegenheden gebouwd om de grote stroom toeristen aan te kunnen. Als het donker is meert de grote pond aan om kraantjes en materialen op en af te laden. Maar de toeristen kunnen er alleen komen in een longtailboot.. Maar goed, zo gaat het helaas nou eenmaal. Gelukkig was het nog niet zo druk toen wij er zaten. Op het eiland hebben we ontzettend veel regen gehad! Soms echt grote delen van de dag en leek er geen einde aan te komen.. Ook heeft het een aantal keren flink gestormd. 's Nachts werd ik (Ruth) een keer wakker en dacht ik dat het huisje weg zou waaien! De volgende dag was het overal een flinke puinhoop en we hoorden dat in de buurt van Koh Phi Phi een paar toeristen waren omgekomen door dit noodweer, die waren omgeslagen met de boot. Ondanks het weer hebben we ook heel veel leuke dingen gedaan. Toen het weer 's ochtends stralend was hebben we een kayak gehuurd en zijn we naar het eiland ernaast gevaren (Koh Adang). Dit is een onbewoond eiland en maakt deel uit van een national park. Toen we waren aangekomen (toch wel een flink stukje peddelen) hebben we gesnorkeld en nadien begon het te regenen. In plaats van een stralende blauwe lucht met witte wolkjes was het nu een grote donkergrijze lucht! Het regende echt keihard! Het zag ernaar uit dat het de komende uren niet op zou houden.. We konden door de regen en hoge golven teruggaan of wachten tot het minder zou worden. Omdat het er niet veelbelovend uit zag en wij geen zin hadden om de nacht op een onbewoond eiland door te brengen (klinkt heel romantisch, maar geloof ons, dat is het niet;)) zijn we toch maar door het slechte weer met de hoge golven en de behoorlijke stroming terug gegaan en gelukkig veilig overgekomen. Verder hebben we ook best veel van het eiland gezien. Een deel bestaat nog uit bos, en tot hoever je kunt gaan zijn wij geweest! Een paar keer hebben we flinke wandelingen/klims gemaakt met 'ons' hondje Rolo. We hebben hele stukken door de bossen gelopen van kust tot kust en we kwamen prachtige plekjes en prive strandjes tegen! Ook hebben we hele stukken over de steile en scherpe rotsen afgelegd. Rolo volgde ons de eerste keer al tot in een bepaald gebied, daarna hield hij het voor gezien. De keer erna volgde hij ons overal! Zelfs over de steile rotsen ver van zijn vertrouwde omgeving. Klimmen kon hij zeker! Maar op een bepaald punt waren de rotsen zo hoog, steil en glad dat wij ons met handen en voeten moesten vasthouden. Toen wij veilig het stuk waren gepasseerd kwam Rolo niet achter ons aan en hoorden we hem janken. Richard is teruggelopen en vond hem met de voorpoten en buik hangend op de rotsen en met de achterpoten bungelend in de lucht. Zo zielig! Richard heeft hem opgetild en onder 1 arm het hele gevaarlijke stuk over de rotsen gedragen. Gelukkig zijn we alle 3 weer veilig boven gekomen. Een heerlijke dag! We hebben Koh Lipe afgesloten met het maken van twee duiken. Het was een stralende dag en hebben genoten van het duiken! We kregen nog een gratis overnachting in de duikschool en de dag erna hebben we bij 'noodweer' het eiland verlaten. Wat een regen! Op sommige stukken was het zandpad een modderpoel van op zijn minst 15 cm en op andere stukken moesten we tot aan de knieën door de zee omdat het vloed was. En dat met al onze bagage! Tot overmaat van ramp waren we onze souvenirs vergeten en is Richard in de volle regen weer teruggegaan naar de duikschool terwijl ik ondertussen met al onze spullen in de longtailboot op weg was naar het platform vanwaar de ferry ging. Op het platform was het een grote chaos van natte mensen en vele chinezen die bang zijn voor water (heel fijn als je op zee op een drijvend platform in de stromende regen staat). Gelukkig kwam Richard niet lang na mij aan en konden we verder met de ferry/speedboot. Deze ferry van 800 PK was met een zeilje overdekt en zat bomvol met wel 80 mensen (terwijl de boot eigenlijk geschikt is voor max 50). De golven waren immens hoog! Als we tussen de golven door vaarden kwamen ze aan de zijkant ver boven de boot uit! Gelukkig leek de jonge kapitein wel ervaring te hebben en heeft hij ons veilig aan het vasteland gezet. We waren eigenlijk van plan om door te gaan naar Krabi, maar omdat we met onze spullen zo drijfnat waren hebben we het eerste beste hotel genomen die we zagen. In de middag klaarde het weer op en na een warme douche hebben we toch nog kunnen genieten van de dag in het stadje Pakbara.
De volgende dag zijn we doorgegaan naar Krabi. Daar hebben we een paar dagen een scooter gehuurd en van alles gezien. Het centrum, het strand, de tempel, de natuur met de mooie steile kliffen, een olifantenkamp etc. Vaak stapten we na ons ontbijt op de scooter en kwamen we 's avonds pas terug zonder dat we echt wisten wat we gingen doen die dag. Toen we per toeval bij het olifantenkamp kwamen hadden we daarom helaas geen fototoestel bij ons, maar het was prachtig om te zien hoe een van de olifanten een heerlijk bad nam in de rivier!
Eigenlijk hadden we inmiddels wel genoeg eilanden gezien, maar omdat we zo dicht in de buurt waren zijn we toch maar naar Koh Phi Phi gegaan. Een mega toeristisch maar prachtig eiland. Ook hier zijn we bijna een week geweest. We hebben gezwommen, gesnorkeld, een berg beklommen naar het 'view point' en natuurlijk lekker gerelaxt. Ook hebben we een dagtrip gemaakt met een boot die onder andere naar het beroemde onbewoonde Phi Phi Ley ging. Hier is de film 'The Beach' opgenomen en het is ook echt een paradijs! Aapjes voeren op het strand, kayakken, snorkelen tussen duizenden tropische vissen (doodeng!!!), genieten op de boot en tot slot met een bordje rijst genieten van een prachtige zonsondergang. Wat een fantastische dag!
Na Phi Phi zijn we doorgegaan naar Phuket. En ja hoor, het regende weer! En niet zo'n klein beetje ook.. Het was midden op de middag bijna donker en de regen stroomde harder dan de meeste douches die wij gehad hebben in al die tijd. Na een seconde in de regen waren we al doorweekt. Nu gaat regen hier vaak gepaard met onweer en flitst het hier bijna elke dag, deze onweer was niet mis! De Chinezen zaten weer in een hoekje met de handen voor de oren en het gezicht in de knieën.. Wij vragen ons nog steeds af waarom ze er nou zo bang voor zijn. Maar goed, eerlijk is eerlijk, deze keer was het weer wel echt heel slecht! Gelukkig hadden we onze tassen in een hoes zitten en viel de schade aan onze bagage mee. We kwamen aan bij ons super mooie en (voor ons doen) luxe guesthouse met zwembad, maar het is de rest van de dag en avond door blijven regenen.. 's Avonds hebben we onszelf maar getrakteerd op een lekker pizza! Ook in Phuket hebben we een scooter gehuurd en hebben we tussen de buien door heerlijk rondgereden om wat van de omgeving te zien. We zijn naar de 'Big Buddha' op de berg geweest, het centrum, naar het strand etc. Het was leuk om er te zijn maar naar een paar dagen hadden we het wel weer gezien. Tijd om de kust te verlaten en de grote stad op te zoeken!
In een super deluxe VIP nachtbus zijn we in 13 uur naar Bangkok gereden. Hoewel we hele fijne stoelen hadden met genoeg ruimte en het mooiste plekje in de bus heb ik geen oog dichtgedaan door de kou! Buiten is de temperatuur 's avonds en 's nachts heerlijk, maar aangezien ze hier schijnbaar denken 'hoe kouder, hoe belangrijker' was de temperatuur in de bus bijna tot aan het vriespunt. Ondanks de lange broek, het dekentje dat we kregen, een sjaal en ons eigen dekentje bleef de temperatuur vreselijk! We kwamen om 7 uur 's ochtends aan in Bangkok. Gelukkig konden we al inchecken bij ons guesthouse aan de rivier en na een paar uurtjes relaxen zijn we Bangkok maar eens in gegaan. Een ontzettend grote en drukke stad natuurlijk, maar in vele opzichten ook weer niet heel erg anders dan de meeste andere steden. Het blijft toch Thailand! Overal zijn er winkeltjes, eetkraampjes en mensen op straat. Wat wel opvalt aan Bangkok is dat er mega veel grote (locale) markten zijn en tempels. We hebben dan ook heel veel marktjes gezien inclusief de 'night market', de 'Chatuchak weekend market' met meer dan 15.000 kraampjes, de 'floating market' en de 'folding umbrella market' waar de trein midden door de markt rijdt. Echt bizar! Een filmpje hiervan hebben we geupload op facebook. Verder hebben we in Bangkok regelmatig een bezoekje gebracht aan de ambassade van Myanmar. De eerste dag in Bangkok gingen we er fanatiek naartoe maar konden we geen visum aanvragen omdat dit alleen 's ochtends kon. De dag erna kon het niet omdat het een feestdag was. De dag daarna kon het wel maar omdat het inmiddels vrijdag was konden we het visum pas dinsdagmiddag ophalen. Tot onze schrik ontdekten we net voordat we ons visum moesten inleveren (na 2,5 uur in de rij staan) dat ons visum voor Thailand verkeerd was afgestempeld! Volgens onze stempel zaten we al 2 weken illegaal in Thailand.. Daar zijn ze erg streng op en er staat een grote boete op (wat voor ons zou neerkomen op zo'n 500 euro) of een gevangenisstraf. Omdat we geen risico wilden lopen bij het verlaten van Thailand hebben we ook maar een dagje Thaise ambassade gepland, meteen de dag na het ophalen van ons visum voor Myanmar. In de tussentijd hebben we ons wel vermaakt in Thailand. Ruim 1,5 week in zo'n drukke stad is eigenlijk niks voor ons, maar gelukkig zat ons guesthouse aan een heerlijke plek aan de rivier! Het zat wel in een soort krottenwijk; het bungalowtje was ontzettend amateuristisch in elkaar geknutseld; het bed was net zo hard als de muur en als we al (koud) water hadden om te douchen moesten we dit zo ongeveer op de wc doen. Maar.. Het uitzicht en de rust waren fantastisch! Nadeel was wel dat het restaurant van de buren elke avond een live band had. Leuke muziek, maar ontzettend vals! Elke avond smeekte Richard me bijna 'Ah mopje, wil je álsjeblieft vragen of die man ophoudt met zingen want ik ga er bijna van huilen'. Maar helaas voor ons beiden kon ik er niks aan doen. Het personeel van het guesthouse was erg aardig en relaxed en de eigenaresse Jane ook een beetje gek. Erg grappig. Ze heeft zelfs een keer heerlijke chocoladecake gemaakt voor haar gasten! Helaas was zij de enige die Engels sprak en was ze wel een week weg. In tussentijd moesten we het dus met handen en voeten communicatie doen, zo heeft het ons wel een half uur gekost om de jongen die verantwoordelijk was duidelijk te maken dat we 3 nachten wilden bijboeken. Dachten we dat hij het eindelijk had begrepen, zei hij 'okay, check out tomollow?'. NEE! Opnieuw.. Geduld moet je hier wel hebben maar het is ons gelukt! In tussentijd hebben we in Bangkok weer vanalles gezien. Chinatown overdag en 's avonds. Wat een verschil! Overdag is het een grote chaos en drukte en is er geen stoeptegel onbezet. Je moet je tussen alle kraampjes door drukken of aan de zijkant van de drukke weg tussen het verkeer lopen, want echt alles staat vol! 's Avonds na 22:00 komen aan de grote straat alle eetkraampjes opzetten en gaan de Chinezen eten. Echter de straatjes waar je overdag amper kunt lopen zijn dan geheel verlaten, op de vele ratten na.. Bizar om te zien! Ook hebben we veel rondgelopen in lokale buurten en gezien hoe ze daar leven. Zo kom je leuke plekken en leuke mensen tegen! Inmiddels konden we ons paspoort weer ophalen met een goedgekeurd visum voor Myanmar! De dag erna meteen naar de immigratiedienst van Thailand geweest (wat een hele uitdaging was om er te komen met de bus en de scooter taxi) om ons Thaise visum recht te laten zetten. Bij de informatiebalie dachten ze wel te begrijpen wat we wilden, een nieuw visum aanvragen. Maar omdat we dan te laat waren zouden we eigenlijk wel een boete moeten betalen. We moesten allerlei formulieren invullen maar daar hadden we natuurlijk geen zin in, want we wilden helemaal geen nieuw visum aanvragen, we hadden al een visum! De vrouw drukte een nummertje in onze handen en stuurde ons door naar een van de balies waar we op ons nummertje moesten wachten. Ook daar snapten ze het niet helemaal en wilden ze dat we formulieren gingen invullen voor een aanvraag, en na veel uitleggen bij veel personen kregen we weer een ander nummertje voor een andere balie. Gelukkig hoefden we weer niet lang te wachten en snapte deze vrouw wel wat het probleem was. 'Ooooh.. Mistake' zei ze vrolijk. Ja heel fijn voor ons, zo'n foutje! Een man bij de douane stempelt uit gemak (?) even op ons 90 dagen geldige visum dat hij maar 15 dagen geldig is. Fijn! En dan moeten wij alle rotzooi weer oplossen! Maar goed, schijnbaar komt het wel veel voor want we kwamen er niet onderuit het formulier 'application correct arrival stamp' in te vullen. Ook werden we weer naar beneden gestuurd om (betaalde!) kopieën te laten maken van alle pagina's van ons paspoort die ze nodig hadden. Maar uiteindelijk is het gelukt! Ons paspoort heeft er gratis weer vele nietjesgaatjes bij en we hebben een stempel met de goede datum. We zijn weer legaal! Eigenlijk wilden we 's middags nog even wat tempels bezoeken want dat hadden we na 1,5 week Bangkok nog steeds amper gedaan. Alleen de 'Golden Mount' hadden we gezien omdat de tuktuk ons voor 20 bath (50 cent) door de hele stad heeft gereden en naar deze tempel heeft gebracht. Hiervoor moesten we alleen wel even langs een kledingzaak waar ze pakken op maat maken van 100% kashmir (zeggen ze). Gelukkig hebben we ons niet om laten praten en hebben we een heerlijke middag gehad. Maar bij die ene tempel is het gebleven. Hoewel tempels bezoeken niet onze grootste hobby is vonden we dat toch niet kunnen. Dus op naar de grootste en bekendste tempel van Thailand! Maar bij de Royal Temple/Grand Palace vragen ze zulke toeristische prijzen (25 euro voor 2 toeristen, gratis voor de Thai)! Dus wilden we daar eigenijk wel wat meer tijd voor uittrekken, ons fototoestel ophalen en fatsoenlijke kleren aandoen (lange broek, schouders bedekt, dichte schoenen) in plaats van 'leenkleding' te dragen. Dus.. We hebben nogmaals een nachtje bijgeboekt en een hele dag besteed aan de tempels! De laatste dag in Bangkok hebben we de prachtige Grand Palace bezocht, de Wat Pho met de grote liggende Buddha. De Temple Of Dawn (Wat Arun) hebben we van een afstandje bekeken. Het was natuurlijk bloedheet! Vooral in die warme kleren. Na deze vermoeiende dag hebben we voor de komende tijd wel weer genoeg goud en tempels gezien!
Na Bangkok zijn we doorgegaan naar Kanchanaburi waar we nu nog zitten. Een stad aan de 'River Kwai' met een flinke geschiedenis! We zitten in een ontzettend leuke bungalow aan de rivier en hebben de afgelopen dagen veel indrukwekkende dingen gezien. Als eerst hebben we de film 'Bridge over the river Kwai' gekeken om een beetje een beeld te krijgen van wat er allemaal is gebeurd. Maar omdat we er ook al redelijk wat over gelezen hadden wisten we dat de film toch niet zoveel drama weergaf als dat hier is gebeurd. Meer dan 15.000 krijgsgevangenen en meer dan 100.000 burgers zijn omgekomen bij het bouwen van de spoorlijn (Death Railway) die Birma met Thailand moest verbinden om de Japanners te bevoorraden. Een spoorlijn van 416 km gebouwd in een gebied waar het eigenlijk onmogelijk is. Dit verhaal maakt de brug natuurlijk zo bijzonder. Naast de brug hebben we ook de 'Hellfire pass' bezocht. Hier werd dag en nacht gewerkt aan het uithakken van de rotsen voor de rails van de trein. Op sommige stukken is het wel 26 meter diep! Onvoorstelbaar! En dan in die onmogelijke omgeving, zonder fatsoenlijke middelen, in de hitte, met amper eten, bijna geen medische voorzieningen.. Vreselijk! De mannen moesten wel 16 uur per dag werken en dan nog 8-9 km van en naar het kamp lopen (wij hebben al 2 uur gedaan over 5 km). Ze hebben zich letterlijk dood gewerkt. En dat terwijl de eerste trein die er overheen ging een bordeeltrein voor de Japanners was.. Er zijn gewoon geen woorden voor om dit allemaal te beschrijven, maar het is heel indrukwekkend. Ook hebben we de oorlogsgraven bezocht waar 5000 krijgsgevangenen begraven zijn waaronder 1900 Nederlanders. Gelukkig zijn deze graven allemaal heel mooi onderhouden.
Morgenvroeg gaan we naar het grensplaatsje Phu Nam Ron. Vanaf daar moeten we als het goed is een paar kilometer door 'niemandsland' voordat we de grens van Myanmar kunnen binnentreden. We hebben er zin in! Het gaat wel een lange dag worden aangezien het vanaf de grens nog 5 uur rijden is naar Dawei waar de dichtstbijzijnde hotels zijn. Omdat de grenzen van Myanmar nog maar pas open zijn voor toeristen zijn we erg benieuwd wat we daar aan gaan treffen. De invloeden van het militaire regime zullen nog duidelijk en soms pijnlijk zichtbaar zijn voor de lokale bevolking. Ook zijn er nog gebieden waar nog steeds gevochten wordt. We hoeven niet bang te zijn dat we daar terechtkomen, want als een 'local' je daar naartoe brengt staat er een fikse (gevangenis)straf op! We zijn benieuwd en hebben veel zin in de volgende uitdaging!

Liefs en groetjes Richard en Ruth